Effect of relaxation training on stress, anxiety and depression of mothers of mentally retarded girls
تأثیر آموزش آرام‌سازی بر تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای دختر عقب‌مانده ذهنی آموزش‌پذیر
Background and AimChronic stress can cause irritability and mood instability and it is an important factor in increasing anxiety and depression. Regarding the importance of decreasing stress, anxiety, and depression using non-medicinal methods the present study aimed at assessing the effect of teaching relaxation on stress, and anxiety of mothers with educable mentally retarded daughters. Materials and MethodsThis randomized case-control field study was conducted on 36 mothers with mentally retarded daughters. In the beginning, the questionnaire "Depression, Anxiety, Stress Scales 21" was filled out for all mothers. Then, they were randomly divided into two case and control groups. Relaxation method was theoretically taught to the cases for 5 sessions together with active exercise. The controls received no education. One month after training sessions, the previous questionnaire was completed for both groups again. The obtained data was analyzed by means of SPSS software (V13) using statistical tests paired T and independent T at the significant level α=0.05. ResultsMean score of stress, anxiety and depression before the intervention in both groups was not significantly different. But, at the end of the fourth week after relaxation training total score of stress, anxiety , and depression decreased from 19.1±10.4 to 14.1±7.6 (P
زمینه و هدف: تنش مزمن، علاوه بر این که باعث تحریک‌پذیری و بی‌ثباتی خلق می‌شود، از عوامل مهم در افزایش اضطراب و افسردگی به شمار می‌آید. با توجه به اهمیت کاهش تنش، اضطراب و افسردگی به روش‌های غیر دارویی، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تأثیر آموزش آرام‌سازی بر تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای دختر عقب‌مانده ذهنی آموزش‌پذیر انجام شد. روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی میدانی شاهد‌دار تصادفی‌شده، بر روی 36 مادر دارای دختر عقب‌مانده ذهنی انجام شد. ابتدا پرسشنامه DASS 21 (The Depression Anxiety Stress Scales) برای همه مادران تکمیل گردید؛ سپس مادران به صورت تصادفی، به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. روش آرام‌سازی به گروه مورد مداخله در مدت پنج جلسه به صورت تئوری آموزش و همزمان تمرین عملی انجام شد. گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکردند. یک ماه پس از برگزاری جلسات آموزشی، پرسشنامه DASS 21 مجدداً برای افراد هر دو گروه تکمیل گردید. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (ویرایش 13) و آزمون‌های آماری تی‌زوج و تی‌مستقل در سطح معنی‌داری 05/0 α= تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین نمره تنش، اضطراب و افسردگی قبل از مداخله، در دو گروه تفاوت معنی‌داری را نشان نداد ولی در پایان هفته چهارم پس از آموزش آرام‌سازی، نمره کلّ تنش از 4/10 ± 1/19 به 6/7 ± 1/14 (001/0 P< )، نمره افسردگی از 9/9 ± 7/15 به 9/6 ± 3/11 (003/0= P ) و نمره اضطراب از 6/10 ± 4/14 به 5/6 ± 7/9 (003/0= P ) کاهش یافت که از نظر آماری معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری: آموزش آرام‌سازی بر کاهش تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای کودک عقب‌مانده ذهنی مؤثّر است؛ بنابراین برای پیشگیری از ایجاد اختلالات روانی و آسیب‌دیدن فرد و خانواده‌ها، باید این آموزش‌ها بیشتر مورد توجه مشاوران، کارکنان مدارس استثنایی و بهزیستی قرار گیرند.