Social interaction in hearing-impaired adolescents at mutual schools and at segregated schools

Abstract

Background and Aim: People with hearing impairment experience more limitations in communication and social interactions than hearing individuals. The present study was designed to compare social interaction of hearing- impaired adolescents at mutual schools with that of those studying in schools for the abnormal. Materials and Methods: In this cross-sectional study, a stratified sample of 79 students (40 mutual students, 39 segregated ones) were recruited out of 12-18 year old hearing-impaired adolescents who were studying in secondary and high schools in Tehran city. Half of had mild or moderate hearing loss and the other half had severe or profound hearing loss. Using a self-designed questionnaire, consisting of 19 questions (adapted from social and emotional domains of ‘Adolescents Hearing-related Quality of life Scale’) the adolescents were questioned about their problems in social interaction. Mann-Whitney test and t-test were used to compare social interaction scores of students in segregated schools and mutual setting in general, and regarding severity of hearing loss based on normality test results. Results: It was found that at mutual settings ‘total social interaction scores’ and ‘interaction with friends Scores’ of adolescents with mild and moderate hearing loss were better than the scores of those studying in segregated settings (P=0.05). Conversely, at segregated settings ‘social interactions scores’ of adolescents with severe and profound hearing loss were better than the scores of those studying in mutual settings (P=0.05). Conclusion: Short term effects of mainstreaming on social interaction of students with mild to moderate hearing loss and severe to profound hearing loss seems to be different. Thus, this finding should be taken into account in school appointing for hearing impaired adolescents.

زمینه و هدف: افراد مبتلا به آسیب شنوایی نسبت به افراد شنوا، محدودیت‌های ارتباطی و اجتماعی بیشتری را تجربه می‌کنند. تحقیق حاضر با هدف تعیین ارتباط نوع مدرسه با وضعیت تعامل اجتماعی نوجوانان کم‌شنوای شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی و استثنایی انجام شد. روش تحقیق: در این پژوهش مقطعی، از طریق نمونه‌گیری طبقه‌بندی شده، 79 نفر از دانش‌آموزان کم‌شنوای 12 تا 18 سال مقاطع راهنمایی و متوسطه مدارس تلفیقی (39 نفر) و استثنایی (40 نفر) شهر تهران انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. نیمی از دانش‌آموزان انتخابی در هر نوع مدرسه، از میان افراد مبتلا به کاهش شنوایی خفیف و متوسط و نیمی دیگر از میان افراد مبتلا به کاهش شنوایی شدید و عمیق انتخاب شدند. مشکلات این نوجوانان در زمینه برقراری تعاملات اجتماعی، با استفاده از پرسشنامه 19 سؤالی پژوهشگرساخته (که برگرفته از سؤالات حیطه اجتماعی و عاطفی «پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با شنوایی» بود)، مورد سؤال قرار گرفت. برای مقایسه نمرات تعامل اجتماعی دانش‌آموزان مدارس تلفیقی و استثنایی، به طور کلّی و به تفکیک شدّت کم‌شنوایی با توجه به نتیجه آزمون هنجار بودن پراکندگی داده‌ها بر حسب مورد از آزمون تی و من ویتنی استفاده شد. یافته‌ها: نمرات کلّ تعاملات اجتماعی و نمرات تعامل با دوستان، در نوجوانان کم‌شنوای خفیف تا متوسط شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی، به طور معنی‌داری بهتر از همتایان شاغل به تحصیل در مدارس استثنایی بود (05/0= P )؛ نمرات تعاملات اجتماعی در مدرسه نوجوانان کم‌شنوای شدید تا عمیق، در مدارس استثنایی به طور معنی‌دار بهتر از نوجوانان کم‌شنوای شدید تا عمیق شاغل به تحصیل در مدارس تلفیقی بود (05/0= P ). نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، به نظر می‌رسد پیامدهای کوتاه‌مدّت تلفیق تحصیلی بر تعاملات اجتماعی نوجوانان کم‌شنوای خفیف و متوسط با نوجوانانی که دچار کم‌شنوایی شدید و عمیق هستند، متفاوت باشد. شایسته است این یافته در تصمیم‌گیری در مورد انتخاب نوع مدرسه برای نوجوانان با درجات مختلف کم‌شنوایی در نظر گرفته شود.