مقایسه تأثیر آموزش رفتارهای دلبستگی پدر جنین به پدر به روش چهره به چهره و بسته آموزشی بر دلبستگی پدر-جنین و اضطراب مادران نخست باردار

Abstract

عوارض آبستنی;اضطراب;اختلالات اضطرابی;اختلالات افسردگی;روابط والد کودک;فشار روانی;رفتار درمانی;در بارداری

زمینه: تجربه حاملگی به عنوان یک بحران موقعیتی در زندگی مطرح شده است که طی آن خانواده در حالتی از عدم تعادل قرار می‌گیرد. یکی از عوارضی که مادران باردار در دوران بارداری به آن دچار می شوند، اضطراب دوران بارداری می باشد. محققین معتقدند دلبستگی بیشتر پدر - جنین می تواند منجر به حمایت بیشتر از همسرانشان طی دوران بارداری گردد. منطقی بنظر می رسد که این حمایت بتواند با اضطراب کمتر مادران در دوره باردارای همراه باشد. از این رو این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر آموزش رفتارهای دلبستگی پدر جنین به پدر به روش چهره به چهره و بسته آموزشی بر دلبستگی پدر - جنین و اضطراب مادران نخست باردار. روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی که در 3 مرکز بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند انجام شد، تعداد 120 زن باردار واقع در هفته های 18 تا 32 بارداری که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند و هسرانشان شرکت داشتند. ابزار گردآوری داده ها 3 پرسشنامه شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه سنجش اضطراب اسپیلبرگر و پرسشنامه دلبستگی پدر جنین کرانلی بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کولموگراف - اسمیرنوف و در قسمت آمار تحلیلی از آزمون های آماری تی تست زوج شده، تحلیل واریانس یکطرفه و تست توکی در سطح 0/05>p استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که اختلاف معنی داری در توزیع فراوانی سطح تحصیلات و شغل، وضعیت مصرف سیگار و وضع در آمد، سن، ازدواج فامیلی در بین سه گروه وجود نداشت. همچنین میانگین نمره اضطراب قبل از مداخله در سه گروه مورد مطالعه اختلاف آماری معنی‌داری را نشان نداد (0/98=p) در حالی که بعد از مداخله اختلاف معنی‌داری در میانگین نمره اضطراب مشاهده گردید (0/001>p) و آزمون توکی نشان داد که تفاوت مشاهده شده بین گروه کنترل با دو گروه با 0/001>p معنی دار بوده. همچنین بین گروه آموزشی چهره به چهره و بسته آموزشی نمره اضطراب تفاوت معنی داری را نشان داد (0/001>p) و آزمون توکی این تفاوت را بین دو گروه مداخله معنی دار نشان داد همچنین میانگین نمرات دلبستگی قبل از مداخله در سه گروه مورد مطالعه اختلاف معنی‌داری را نشان نداد در حالیکه بعد از مداخله اختلاف معنی‌داری در میانگین نمره دلبستگی در سه گروه مشاهده گردید و آزمون توکی نشان داد که این اختلاف بین گروه چهره به چهره با دو گروه بسته آموزشی و کنترل (0/001 p) معنی دار بود. آزمون t-test شده نشان داده که در هر سه گروه مورد مطالعه میانگین نمره دلبستگی بعد ازمداخله نسبت به قبل از مداخله افزایش معنی‌داری را نشان داد و آزمون توکی نشان داد این افزایش در گروه آموزش چهره به چهره نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود. نتیجه گیری: آموزش دلبستگی پدر-جنین سبب بهبود سلامت روان مادران و کاهش اضطراب آنان می‌شود. با توجه به تأثیرگذاری دلبستگی پدر-جنین بر سلامت خانواده و مشارکت بیش تر پدران در مراقبتهای دوران بارداری، اجرای برنامه‌های آموزشی و آموزش دلبستگی پدر به جنین توسط ماماها در مراقبت های دوران بارداری پیشنهاد می‌شود