Comparison of cognitive emotion regulation between road accident survivors presenting and control group at emergency room in imam reza hospital, birjand,2018-2019

Abstract

Background: The World Health Organization estimates that more than 50 million people suffer from non-fatal road accidents each year, leading to long-term disruption in many people. Non-lethal injuries have physical, psychological, and economic feedback for individuals, families, and the community. Given the high number of accidents in Iran and since emotion regulation after accidents with inconsistent strategies leads to high-risk behaviors, it seems necessary to study about emotion regulation and related variables in road crash survivors. Methods: This was a prospective study with the aim of investigation the cognitive regulation of emotion in casualties of accidents referred to the emergency department of Imam Reza Hospital. 60 injured in traffic accidents referred to the hospital emergency department and 60 unhealthy individuals without accident experience, were evaluated by the cognitive emotion regulation questionnaire by Garnevsky et al (2002). The questionnaire is a self-report tool with 36 items and evaluates 9 cognitive emotion regulation strategies (self-blame, acceptance perspective, focus on thought or rumination, positive refocusing, refocus on planning, putting into perspective, catastrophizing andblaming others. After collecting the scores, it was entered into the software and after checking, in terms of the normality of data distribution, it was analyzed by independent t-test. Results: In this study, 120 people were examined in two groups of intervention (n=60) and control (n=60). The mean age in the intervention group was 30.65±12.65 and in the control group they were 34.70±8.69 years. The mean score of "putting into perspective" in the case group was 15.38±3.33 and in control group was 14.67±3.29. The results of the independent t-test showed that the mean score of "positive acceptance" (p= 0.003) and "putting into perspective" (p=0.04) in the case group was significantly higher than the control group. The mean of "positive focus", "positive planning" and "positive evaluation" were not significantly different in the two groups of case and control (p<0.05). The mean of self-blame and blaming others in the case group was 11.73±3.72 and 10.25±4.45, respectively. The mean score of "rumination" and "catastrophizing" in the case group were 3.32±14.33 and 11.49±4.355. The results of the independent t-test showed that the mean of self-blame, blame of others, "rumination" and "catastrophizing" in the case and control group did not differ significantly (p<0.05). Also, the mean score of emotion regulation factors at different levels of education in the case group and also in the control group were not significantly different. In the case group, the mean score of "blaming others" in men and women was 12.55±3.58 and 10.31±3.59, respectively. The results of the independent t-test showed that the mean score of "self-blame" in men was significantly higher than in women (p=0.02), but the mean of other factors in men and women did not differ significantly (p<0.05). In the control group, the mean of "positive focus" in men was significantly higher than in women (p=0.04), but other factors did not differ significantly. Conclusions: The results of the present study showed that in the case group, the mean of "self blame" in men was significantly higher than in women. Other results of the present study included positive focus, positive acceptance, positive planning, positive evaluation, putting into perspective, blaming others, rumination and catastrophizing in different genders, different levels of education and Different age groups do not make a significant difference. It seems that strengthening the positive strategies for cognitive emotion regulation should be considered as a goal for preventive educational interventions and programs, so that the injured can overcome the emotions caused by the accident and live again their normal life

مقدمه و هدف: باتوجه به اینکه سازمان جهانی بهداشت تخمین زده است که بیش از 50 میلیون نفر سالانه از یک آسیب غیر کشنده ناشی از تصادفات جاده ای رنج میبرند که منجر به اختلال طولانی مدت در بسیاری از افراد میشود. آسیب های غیر کشنده بازخورد های فیزیکی، روانی، و اقتصادی برای اشخاص، خانواده ها و اجتماع دارد. با توجه به آمار بالای تصادفات در ایران و از آنجا که تنظیم هیجانی بعد از تصادفات با راهبردهای ناسازگارانه منجر به رفتارهای پر خطر می شود، بررسی چگونگی تنظیم هیجان و متغیر های مربوطه در مصدومین تصادفات ضروری به نظرمی رسد. دراین مطالعه هدف ما بررسی چگونگی تنظیم هیجان در مصدومین تصادفات و ارتباط آن با سایر متغیر ها می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مورد شاهدی با هدف بررسی تنظیم شناختی هیجان در مصدومین تصادفات مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان امام رضا (ع) بود. از 60 نفر مصدومین حوادث رانندگی مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان و 60 نفر افراد سالم بدون تجربه ی تصادف، به وسیله ی پرسشنامه ی تنظیم هیجانی شناختی گار نفسکی و همکاران (2002) ارزیابی به عمل آمد. این پرسنامه ابزار خود گزارشی است که دارای 36 ماده بوده و 9 راهبرد شناختی تنظیم هیجان (ملامت خویش، ملامت دیگران، نشخوارگری و فاجعه سازی، راهبرد های مقابله ی ناسازگارانه و پذیرش، تمرکز مجدد بر برنامه ریزی، تمرکز مجدد مثبت، ارزیابی مجدد مثبت و دیدگاه پذیری) را ارزیابی میکند. بعد از جمع آوری نمرات وارد نرم افزار شده و پس از بررسی از نظر نرمال بودن توزیع داده ها با آزمون تی مستقل مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه 120 نفر در دو گروه مداخله (n=60) و کنترل (n=60) مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن در گروه مداخله 11/12±30/65 و در گروه کنترل 8/69±34/70 سال داشتند. نتیجه آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین پذیرش مثبت (0/003=p) و دیدگاه وسیعتر (0/04=p) در گروه مداخله به طور معنا داری بیشتر از گروه کنترل می باشد. میانگین تمرکز مثبت، برنامه ریزی مثبت و ارزیابی مثبت در دو گروه مداخله و کنترل با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند (0/05 < p). همچنین نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین سرزنش خود، سرزنش دیگران، نشخوار فکری و فاجعه آمیز کردن در گروه مداخله و کنترل تفاوت معنا داری با یکدیگر ندارند (0/05 < p). در گروه مداخله، میانگین سرزنش خود در مرد و زن به ترتیب برابر با 3/58±12/55 و 3/59±10/31 بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین سرزنش خود در مردان به طور معناداری بیشتر از زنان بود (0/02=p) اما میانگین سایر فاکتور ها در مردان و زنان تفاوت معنا داری ندارند (0/05 < p). در گروه کنترل میانگین تمرکز مثبت در مردان به طور معنا داری بیشتر از زنان بود (0/04=p) اما فاکتور های دیگر تفاوت معنی داری نداشتند. نتیجه آزمون آنالیز واریانس نشان داد که هم در گروه مداخله وهم در گروه کنترل میانگین تمرکز مثبت، پذیرش مثبت، برنامه ریزی مثبت، ارزیابی مثبت، دیدگاه وسیعتر، سرزنش خود، سرزنش دیگران، نشخوار فکری و فاجعه آمیز کردن در گروه های سنی تفاوت معنا داری ندارند (0/05 < p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که در گروه مداخله میانگین سرزنش خود در مردان به طور معنا داری بیشتر از زنان بود. همچنین از دیگر نتایج مطالعه ی حاضر این بود که تمرکز مثبت، پذیرش مثبت، برنامه ریزی مثبت، ارزیابی مثبت، دیدگاه وسیع تر، سرزنش دیگران، نشخوار فکری و فاجعه آمیز کردن درجنسیت های مختلف، سطح تحصیلات مختلف و گروه های سنی مختلف تفاوت معنا داری ندارد. به نظر می رسد که تقویت راهبرد های مثبت تنظیم شناختی هیجان باید به عنوان هدفی برای پی ریزی مداخلات و برنامه های آموزشی مورد توجه واقع گردد، تا مصدومین بتوانند بر هیجانات ناشی از سانحه ی پیش آمده فائق آیند و مجدد زندگی عادی خود را از سر گیرند